Wymyśliłem sobie cykl o kawach , ktòre mnie nie porwały a liczba ich filiżanek często w miliony idzie. Pisać nie ma o czym więc po krótce :
Espresso machiato w makdonaldowej sieci McCafe na autostradzie A2
Oraz najgorsza kawa zeszłego roku czyli szot w Srarbucksie w CH Reduta. Czyste zło na świątecznej mieszance .
Trafiły się dwie warsiaskie Kenie czyli KofiBrand vs Czarna Fala. Kamionek wygrał w cuglach . Gęste lśniące body ,piękna krema z cętkami . Aromat marcepanu . W smaku wiśnie ,czerwone porzeczki, rabarbar , wanilia, trzcinowy cukier. Dobrze zbalansowana kwaśność i słodycz.
W Filtrach espresso mętne jak woda z kałuży. Nieco wodniste body . Płaski jednowymiarowy kwaskowaty smak. Przykro się piło zważywszy na miejsce.
Nie wiem czy nowi ale zobaczyłem na Instagramie albo oni mnie. I wstąpiłem do Sady Cafe na Żoliborzu. Espresso cóż przypalone ziarenka z Coffee Zone.za 6 złych za pojedyncze. Może kiedyś będzie fajniej. Ale lokal sympatyczny z rozmaitymi przyciągającymi wzrok drobiazgami.
Filiżanki sympatyczne przy okazji .
Skusił mnie Uri z Cophi Solution na Konę . Cóż jedna to z najbardziej rozpoznawalnych na świecie kaw. Ta akurat była lotniskowo-turystyczna . I niestety przepalona choć na opakowaniu semi . Czuć było że ziarna miały potencjał i pod popiołem kryło się sporo treści . A ile koloru opakowanie w szarość miasta wniosło.
Na pocieszenie choć to pierwej spróbowałem mieszanka espresso „Prototype ” z palarni Coffehoppers vel Atkinson z Lancaster UK. Mimo pewnej zleżałości od palenia czerwonoowocowa , konfitura z wiśni i malin . Duża radość . Kawa , której smak będzie się wspominało.
תודה רבה לך ¡
Zdarzyło się po 3ech czy 4ech latach trafić do Poznania . Zapamiętałem to miasto jako skute kajdanami MK Cafe (przynajmniej Stary Rynek i okolice ) oraz 3-ciofalowym miejscem Piece of Cake . Od tego czasu napączkowało kawowych radości.
Trafiłem więc trochę dzięki Instagramu trochę dzięki @jablekikawa do miejsc czterech .
Po pierwsze Brisman uchodzący przynajmniej w moich uszach za poznańskie numerów uno . A w młynku Brazylia z Kofi Brand (300 km żeby kawę z Kamionka wypić to jak nóż w plecy) i Gwatemala z Apro Trade’u. Przyzwoite i tyle. Użas.
Trochę radości dało obstarłorsowanie(głównie Darth Vader) lokalu.
Potem przedreptałem do Sweet Surrender gdzie uwierzyłem w tabliczkę zamknięte/closed .
Cóż mi zostało jeśli nie przemieszczenie się na Narutowicza do dwóch lokali .
Pierwszy to Stragan , i przyznam jeśli miałbym kogoś w Poznaniu przyciągnąć na kawiczko to tam , gdzie w młynku Brazylia z Kofi Brandu . O tempora o mores ! Kto pił ten wie . Czekam na wypał z Craft Coffee School .
Następnie w Minister Cafe mieszanka Royal 4 albo 5 arabik z Ameryki Południowej . Fajny acz nic nie wnoszący do życia szot z Coffee Proficiency . Wart swoich 5 złych.
Azaliż czas dopadł GPS rozsądził czy jechać do Czarnego Mleka czy do Piece of Cake’a .Wygrało o 4 minuty CM!. A tam ,oprócz przemiłej i serdecznej atmosfery co każdemu przy szarej okołozerowej roztopowej aurze szczególnie polecam, Brazylia z Kofi Brandu . I z jednej strony serce roście , jak napisał poeta , że warszawska palarnia podbiła rynek z drugiej strony ,jak mawiał pewien Tevie ,smutek dokujący iż nic ciekawszego w segmencie kaw specjalnościowych.
Poniekąd rozumiem , że Polaki najbardziej lubią Brazylię w espresso . I żeby było czekoladowo i orzechowo i nie kwaśno . Ale w segmencie kawiarni „speciality ” chciałoby się czegoś bardziej niż poprawność vel przyzwoitość. Choć może to tylko może narzekania emeryta.
A co do tytułu wpisu . Ślubuję uroczyście co najmniej trzy wpisy w tym roku . Wszak Boh Trojcu Liubit!
Panodespresso 